Atatürk, çeşitli nedencelerle (vesilelerle) yanında çalışan kimselerin içtenlik ve bağlılıklarını sınamasını çok iyi bilirdi. İnsanların ruh durumlarını, amaçlarını anlayıp ayırmakta çağlayanlar saçan bir zekaya iyeydi (sahipti). O büyük adam, bir gece Çankaya köşkündeki bir yemekte dönemin vekillerinden yobaz olarak tanınan birine şöyle bir soru sorar : “Beni gerçekten sever misiniz?” Karşısındaki hemen yanıtı yapıştırır:

- Sevmek ne söz Ata'm, taparım!

- Peki her dediğimi de yapar mısınız?

- Derhal.

         Atatürk, bu söz üzerine belinden tabancasını çıkarır ona uzatır.

- Öyleyse, al tabancamı, sık kafana.

         "Aman Atam!" der, “Herhalde benimle şaka ediyorsunuz. Benim ölmemi istemezsiniz.” Konuyu anlayan Atatürk, yeleleri kabaran bir aslan iriliğiyle dışarıda hizmet eden askeri yanına çağırıp aynı soruları sorup yanıtını aldıktan sonra, karşısında Toroslar’dan kopmuş bir kaya parçası gibi duran bu bağrı yanık Anadolu çocuğuna tabancasını uzatıp kafasına sıkmasını buyurur. Aslan Mehmetçik, bu buyruğu duraksamadan yerine getirir. Ancak kendisine bir şey olmaz. Çünkü Atatürk, daha önce tabancasındaki kurşunları çıkarmıştır. Atatürk yanındakilere dönüp şöyle der :

         “Beni ve yurdu seven gerçek insanı gördünüz mü?”

(Niyazi Ahmet Banoğlu)